தமிழுக்கு அன்பென்ற பெயரும் உண்டு....!

கேரக்டர்....

பத்து வருஷம் முன்னாடி நான் வேலை பார்த்த ஹோட்டலில் அக்கவுன்ட் டிப்பார்ட்மென்ட் இன்சார்ஜ் ஆக வேலைக்கு சேர்ந்த செல்வி அக்காள், கன்னியாகுமரி மாவட்டம் அழகப்பபுரத்தை சேர்ந்தவர்...

எங்கள் ஹோட்டல் மலையாளி மேனேஜ்மென்ட் என்பதால் மலையாளிகள்தான் அதிகம்...

தன்னோடு மலையாளம் பேசுபவர்கள் எல்லாரோடும் இவர் தமிழில்தான் பேசுவார், எத்தனைபேர்கள் சொல்லியும், தமிழ் பேச்சை விடவே இல்லை கடைசிவரை....

ஒருநாள் கேட்டே விட்டேன் "அக்கா நீங்க ஏன் மலையாளத்தில் பேசவே மாட்டேன் என்கிறீர்கள் ?"

"மனோ.....நம்ம தமிழுக்கு என்ன எதுல குறைச்சல், யாம் கேட்கும், பேசும் மொழியில் தமிழைப்போல தித்திப்பு எனக்கு எதிலுமே இல்லை" என்றார்கள், வாயடைத்துப் போனேன்.

அப்புறம்தான் தெரிஞ்சிது அக்காவுக்கு மலையாளம் எழுத படிக்க பேசவும் நல்லாவே தெரியும்னு...! [[ஊருக்கு போனபோது செல்வி அக்கா வீட்டுக்கு போயிருந்தேன், அவங்க அம்மா ஒரு தமிழ் டீச்சர்...!]]

நான் மலையாளம் எழுதி படிக்கும்போதுதான் உணர்ந்தேன் மலையாளம் சில எழுத்துகள் தவிர்த்து எல்லாமே தமிழாகவே இருக்கிறது, என்ன கொஞ்சம் சுழிகள் மாறி இருக்கிறது அம்புட்டுதான்....! [[அதாம்ப்பா ஜிலேபி'ன்னு சொல்றீங்க]]

அதே போல என் சொந்த அக்கா கல்யாணம் கட்டி மும்பை வந்தபோது, ஹிந்தி எழுத வாசிக்க பேச கற்று கொண்டாலும், யார் கூடையும் கூச்சமே இல்லாமல் தமிழில்தான் பேசுவாள்...

"அக்கா ஹிந்தி'காரங்கிட்டே தமிழ்ல பேசாதே"ன்னு சொன்னதுக்கு எங்க அக்காவும் மேலே செல்வி அக்காள் சொன்ன அதே பதிலைத்தான் சொன்னாள்.....என்ன....... காய்கறி கடையில இருந்த வட இந்தியர்கள்  எல்லாருக்கும்  காய்கறிகளுக்கு தமிழ் பெயரை கற்று கொடுத்துவிட்டாள்...!

படிக்கும் காலங்களில்...தமிழ் டீச்சர்கள் பலரும்....தமிழ் கற்று தரும்போது கோபப்படுவது கிடையாது அன்பாகவே கண்டித்து இருக்கிறார்கள்...!

காரணம் அறிந்தபோது மலைத்துப்போனேன்...

ஆம் தமிழ் மீது மாணவர்களுக்கு வெறுப்பு வந்துவிடக் கூடாது என்றே கவனமாக இருந்திருக்கிறார்கள், இன்னும் இருக்கிறார்கள்....!