நட்பின் அழகு

நான் மும்பையில் நண்பர்களோடு இருந்த சமயம். அப்போது மும்பையிலிருந்து நினைத்த உடன் ஊர் செல்லமுடியாது காரணம் வறுமையும், சம்பள குறைவும் பாடாய் படுத்தும் [[இப்போல்லாம் சர் சர்ன்னு பிளேன்ல போயிட்டு வர்றானுக]]  அப்படி நண்பர்கள் யாராவது ஊர் போனால் ஒரே  கொண்டாட்டமா இருக்கும். நண்பனை கும்பலா போயி ரயிலேத்தி கட்டிபிடிச்சி அழுதுட்டுதான் அனுப்புவோம். அப்படி வறுமையில் இருந்த ஒரு நாள் நண்பன் ஒருவன் ஊர் போகும் நாள் வந்தது. வழக்கம் போல சந்தோசம்.

 ஊருக்கு போகும் நண்பன் தாராவியில் இருந்து நேரே வீ டி [[விக்டோரியா டெர்மினல் என்ற பெயர் அப்போது இப்போ சத்ரபதி சிவாஜி டெர்மினல்]] ஸ்டேசனுக்கு வந்துவிடுவதாகவும் எங்களை நேரே அங்கேயே வந்து விடுமாறும் சொல்லி இருந்தான். நாங்கள் மூன்று  பேர். நான், கணேஷ், புலிக்குட்டி [[நான் வச்ச பெயர்தான் நிஜ பெயர் மாரியப்பன்]] கிளம்ப தயாரானோம் ஆனால் என்னிடமோ புலிகுட்டியிடமோ காசில்லை என கணேஷிடம் சொன்னோம். அவன் நான் பார்த்து கொள்கிறேன்னு சொல்லவும் கிளம்பினோம் சந்தோசமாக.

 மரோல் டூ அந்தேரி வரை பஸ்ஸில், அந்தேரி டூ சத்ரபதி சிவாஜி ஸ்டேஷன் டிக்கெட்டெல்லாம் கணேஷ்தான் எடுத்தான். ஸ்டேஷன் போயி நண்பனை சந்தோசமாக வழி அனுப்பினோம். திரும்பும் போது அந்தேரி ஸ்டேஷனில் இறங்கி மரோல் போகும் பஸ் நிலையம் போகும் வழியில் கணேஷ் என்னிடம் மூன்று ரூவாய் தந்து நீங்கள் ரெண்டு பேரும் வீட்டுக்கு போங்க நான் அந்தேரியில் என் நண்பன் ஒருவனை பார்த்துவிட்டு வருகிறேன் என சொல்லவும் சரியென்று நாங்கள் பஸ் ஏறி வந்து கொண்டிருந்தோம்...

 அப்போது சக்கலா தர்பன் தியேட்டர் பக்கமுள்ள பெரிய சிக்னலில் பயங்கர டிராஃபிக் ஜாம் ஆகிவிட பஸ் நகர முடியவில்லை. ஒரு அரை மணி நேரம் ஆகி இருந்தது. வேடிக்கை பார்த்து கொண்டிருந்த புலிக்குட்டி என்ன தட்டி மனோ அங்கே பார் அங்கே நடந்து வருவது கணேஷ்'தானே என்றான் நானும் பார்த்தேன் அது கணேஷே'தான் நண்பனை பார்க்க போனவன் இங்கே எதுக்கு வருகிறான் என்ற ஆச்சர்யத்துடன் பஸ்சை விட்டு இறங்கினோம்.

என்ன கணேஷ் நண்பனை பார்க்காமல் இங்கே வந்துட்டு இருக்கே என கேட்டேன். நண்பன் வீட்டுக்கு போனேன் மக்கா அவன் வீட்டுல இல்லை அதான் திரும்பிட்டு இருக்கேன் என்றான். அப்போ சரி வா பஸ்ஸில் ஏறலாம் என்றேன் அவன் வேண்டாம் என மறுத்தான் எங்களை போக சொன்னான். அட வாடா கழுதை என நானும் புலிக்குட்டியும் கண்டிப்புடன் பஸ்சுக்குள் இழுக்க....அப்போதான் சொன்னான் காசு இல்லை மக்கா தீர்ந்துடிச்சு என்றான். மனசுக்கு கஷ்டமாக சரி மூவருமே நடந்தே போவோம்னு நடந்தோம்.

மனசுக்கு வலியான தருணம் அது. கணேஷிடம் கேட்டே விட்டேன் ஏண்டா எங்களை பஸ் ஏத்தி விட்டுட்டு நீ நடந்தாய் என நான் சீறவும், கணேஷ் சொன்னான் மக்கா என் கையில் இருந்தது மூனரை ரூவாய் அந்தேரி டூ மரோல் பஸ் டிக்கெட் ஒரு ஆளுக்கு ஒன்னரை ரூவாய் பஸ்சுல போனா ரெண்டு பேருதான் போக முடியும் அதான் மூணு ரூவாயை உங்கள்ட தந்துட்டு அம்பது பைசாவுக்கு பீடி வாங்கி [[எப்பவும் சிகரெட் குடிக்கிற ஆளு]] வலிச்சிட்டு நான் நடந்து போகலாம்னு பொய் சொன்னேன்னு சொன்னான்...

 என் கண்ணில் கண்ணீர் தாரை தாரையாய்.....நட்பு அன்பு பாசம் என் நண்பனிடம் கொட்டி கிடந்துருக்கு....இப்பவும் நினச்சா கண்ணீர் கொட்டும் எனக்கு. இப்போது ஆயிரம் ரூவாய் நோட்டு தாள்கள் பறக்கிறது கைகளில் ஆனால் அந்த நாளின் வறுமையிலும் நட்பு உயிரோடு இருந்துள்ளதை நினைக்கும் போது மனம் உவகை கொள்ளத்தான் செய்யுது.

அப்புறம் நான் பஹ்ரைன் வந்துவிட்டேன். லெட்டரில் தொடர்பில் இருந்தேன். கொஞ்சநாள் கழித்து ஊர் போவதாக கடிதம் எழுதி அவன் ஊர் அட்ரசும் தந்தான். நான் எல்லோர் அட்ரசையும் ஒரு சின்ன டைரியில் எழுதி வச்சிருந்தேன். லீவில் மும்பை வந்தபோது டைரியை மறந்துவிட்டேன். மும்பையில் பெய்த கண மழையில் டைரியும் காணாமல் போனது. தொடர்பு அருந்தே போச்சு. இப்போ என்ன செய்கிறான் எங்கே இருக்கிரான்னே தெரியவில்லை. என் மனசுமட்டும் அவனை தேடிகொண்டிருக்கிறது.  ஆனால் அவன் ஊர் அம்பாசமுத்திரம் பக்கம் கோபாலசமுத்திரம்னு அட்ரஸ் எழுதுன நியாபகம் இருக்கு முழுப்பெயர் கணேஷ் மூப்பனார்.  இந்த முறை லீவுக்கு வரும்போது வலைதள நண்பர்கள் மூலமாக அவனை கண்டுபிடித்து விடுவேங்குற நம்பிக்கை இருக்கு...

டிஸ்கி : போட்டோவில் இருப்பது ஜூனியர் மனோ'வின் நட்பு வட்டம். அவருக்கும் இன்னும் நிறைய நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள் சார் எப்பவும் பிசியாம் ஹா ஹா ஹா.....