சொல்ல மறந்த தேவதை !

நான்கு வருடங்களுக்கு முன்பு நான் வேலை பார்த்த ஹோட்டல் பக்கம் ஒரு ஹாஸ்பிட்டல் இருந்தது, கொஞ்சமே கொஞ்சம் தூரத்தில் ஒரு பாகிஸ்தான் கேண்டீனும் இருந்தது, நான் உள்ளே இருப்பதால் கண்ணாடி வழியாக வெளியே பார்க்கலாம், வெளியே உள்ளவர்கள் உள்ளே பார்க்கமுடியாது.

மத்தியானம் சாப்பாட்டு நேரம் அடிக்கடி ஒரு பெண் கேண்டீன் பக்கமாக போயி பார்சல் வாங்கி திரும்புவதை கவனித்தது உண்டு, பேசனும்ன்னு நினைப்பேன், ஏதாவது தப்பா நினைச்சிரக் கூடாதுன்னு பேசவில்லை பல நாள்...

ஒரு வெள்ளிகிழமை, மதியம் எனக்கு சாப்பிட ஸ்பெஷல் பிரியாணி வந்திருந்தது, பிஸி காரணமாக நான் சாப்பிடாமல் அப்புறமா சாப்பிடலாம் என்றிருந்தேன், ஒரு மூன்று மணி இருக்கும், அந்தப்பெண் கேண்டீன் பக்கமாக போவதைக் கண்டேன்...

இன்று கேண்டீன் பூட்டாச்சேன்னு உன்னிப்பாக கவனித்தேன், போய் பார்த்துவிட்டு ஏமாற்றமாக முகம் வாடியவளாக திரும்புவதைக் கண்டேன், பக்கத்தில் வேறு சாப்பாடு ஹோட்டல்களும் இல்லை...

சரி இதுதான் சான்ஸ் என்று, வெளியே வந்து என்னாச்சுன்னு ஹிந்தியில் கேட்டதும், நீங்க தமிழா ? [[பார்ரா]] என்று கேட்டாள், ஆமாம் என்றேன், தமிழில் அவள் பேசியதுமே [[பேசியது மலையாளம்]] தமிழை கொன்னுறாதே தாயி'ன்னு நான் மலையாளத்தில் பேச...

"என்னாச்சு சாப்பாடு கிடைக்கலையா ?"

"உங்க பெயர் என்ன ?" [சுத்தம்]

"மனோஜ்"

"உங்கப் பெயர் ?" [விட்டுருவோமா ?]

"ஆயிஷா" [மாற்றம்]

"நான் கேட்டதுக்கு நீ இன்னும் பதில் சொல்லலை"

"கொஞ்சம் பிஸியா இருந்துச்சு, அதான் சாப்பாடு வாங்க லேட்டாகிருச்சு, கேண்டீனைப் பூட்டிகிட்டு போயிட்டாங்க போல..."

"கேண்டீனைப் பூட்டிகிட்டு போகலை, வெள்ளிகிழமை கேண்டீன் கிடையாது, நீ வீட்டுல சமைக்குறது இல்லையா ? இங்கே வந்து சாப்புடுறே ?"

"எனக்கு இந்த பாகிஸ்தானி சமைக்கும் பிரியாணி ரொம்ப இஷ்டமானு, [[நீயும் பிரியாணி கேஸா ஆ ஆ ஆ]] அதான் மெனக்கெட்டு இங்கே வந்து வாங்கிட்டுப்போறேன்"

"சரி இப்போ சாப்பாடு ஸாரி பிரியாணி கிடைக்கலியே என்னாப் பண்ணுவே ?"

"கட்டன் சாயா வித் பிஸ்கட் ஓவர்" என்று பிரியாணி போச்சே ஃபீலிங்கில் சொன்னாள்...நாம விட்டுருவோமா என்ன ? எனக்கு வந்த பிரியாணியை தூக்கி கொடுத்துட்டு, கொண்டுபோயி சாப்பிடு என்றேன்...

"அப்போ உனக்கு ?"

" எனக்கு இருக்கு நீ கொண்டுபோ" என்று அனுப்பிட்டு...நான் கொலைப்பட்டினி....

அடுத்த நாளில் இருந்து அடிக்கடி என்னைப் பார்க்க வந்துபோவாள்...அப்படியே நல்ல நண்பி ஆகிப்போனாள்...கல்யாணம் ஆகிருக்கவில்லை, மலையாளி நண்பிகளுடன் [[பேச்சுலளி]] தங்கியிருந்தாள்...முக்கியமான நாட்களில் ஸ்பெஷல் சாப்பாடுகள் பார்சல் கொண்டு தருவாள்...ஊரிலிருந்து வரும் பண்டங்கள் தருவாள், முக்கியமாக உப்பில் ஊற வைத்த நெல்லிக்காய் எனக்கு பிடிக்கும் என்று அவள் அப்பாவிடம் சொல்லி அனுப்ப சொல்லி தருவாள், நட்பு நீடித்த நேரம்...விதி விளையாட ஆரம்பித்தது...ஆம் இங்கே கலவரம் ஆரம்பமானது...

நான் ஊருக்கு செல்ல, ஆறுமாதம் கழித்துதான் திரும்பி வந்தேன், அதற்குள் போன் நம்பர் கேன்சல் ஆக, புது நம்பர் போட்டு அவளுக்கு போனடித்தால் அங்கேயும் கேன்சல் ஆகிருந்தது...அப்புறம் அப்பிடியே மறந்தும் போனேன்.

நேற்று அவசரமாக ஒரு இடத்திற்கு போவதற்காக பஸ் வருகைக்காக காத்திருந்தேன், பஸ் வர லேட்டாகியதால்...சுற்று புறமாக கண்களை மேய விட்டபோது...ஆயிஷா"வைப்போல ஒரு பெண் ரோட்டை கிராஸ் செய்வதைப் பார்த்ததும் உன்னிப்பாக பார்த்தபோது, அது அவளில்லை...ரோட்டைக் கடந்து போனாள்...

அவள் சென்ற பக்கமாக போயி நின்று பழைய நினைவுகளை மென்ற சமயம்...ஓ...மை...காட்...எதிர் திசையில் இருந்து எனக்கு நேராக ரோட்டை கிராஸ் செய்து வருகிறாள்...அதே...அதே...ஆயிஷா'வேதான்...மை காட்...நினைச்சுக்கூட பார்க்கவில்லை, அதிசயம்தான்...!

பேச வார்த்தைகளில்லை...கையைப் பற்றிக் கொண்டாள்...அதற்குள் பஸ்சும் வந்துவிட பஸ்ஸில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டும், போன் நம்பர் பரிமாறிக்கொண்டும் வந்தோம், வருந்தி வீட்டிற்க்கு அழைத்தாள், அவசரமாக போகவேண்டும் இன்னொருநாள் பார்க்கலாம் என்று விடை கொடுத்தேன்...

கல்யாணமாகி ஒரு குழந்தை இருப்பதாகவும், குடும்பமாக இங்கே இருப்பதாகவும் சொன்னாள்...

காலம் எப்படி மாறிப் போகிறது பாருங்கள்...வெளிநாட்டு வாழ்க்கை இப்படித்தான் போல...